Wypalanie laserowe i tlenowe

Do cięcia blach możemy zastosować następujące metody: laserową oraz tlenową.

Czym różnią się te dwa systemy cięcia?

Wypalanie laserowe

Cięcie laserowe stanowi nowoczesną metodę obróbki o podobnych parametrach wymiarowych jak klasyczna obróbka mechaniczna. Podstawowa różnica tkwi w stosowanym czynniku tnącym, który w przypadku cięcia laserowego stanowi gorący promień lasera oraz gaz techniczny o dużej czystości. W zależności od stosowanego urządzenia (przede wszystkim jego mocy) cięcie przeprowadza się na trzy sposoby: metodą spalania, stapiania lub sublimacji. Dopuszczalna grubość blachy, pozwalająca uzyskać odpowiednią jakość krawędzi (zależnie od mocy cięcia), musi się być w granicy od 1 mm do 15 mm.
Zaletą tego procesu jest szybkość wypalania, przewyższająca kilkakrotnie cięcie tlenowe. Przy dobrej jakości wypalaniu, ma ona wpływ na krawędzie ciętych elementów. Metoda laserowa nie podgrzewa, ani nie nadpala cienkiego materiału, tylko pozwala na szybkie przebicie blach.
Proces wypalania możliwy jest na każdym rodzaju stali, w tym stali nierdzewnej, kwasoodpornej.

Wypalanie tlenowe

System tlenowy (nazywany też gazowym) to najstarsza metoda cięcia miękkich stali. Czynność ta wygląda następująco: materiał doprowadzany jest do temperatury zapłonu, a potem do spalenia i pozbycia się płynnych tlenków metalu, poprzez strumień gazowy, napędzany wysokim ciśnieniem.Określone proporcje tlenu z palnym gazem umożliwiają równe i prostopadłe cięcie blach. W przeciwieństwie do cięcia plazmowego, cięcie tlenowe sprawia, że na dolnej krawędzi obrabianego obiektu pozostaje trochę żużlu, a krawędź górnej zostaje zaokrąglona (przez działanie promieni podgrzewających). Dzięki temu, powierzchnie po wypalaniu tlenowym mogą być zastosowane bez kolejnej obróbki.
Najważniejszą zaletą wypalania tlenowego jest cięcie bardzo grubych blach (do 300 mm), nie rezygnując przy tym z dobrej jakości. Krawędzie obrabianych blach są prostopadłe, ale jest też możliwe cięcie tlenowe pod różnym kątem.